Welcome Spring - jak radzić sobie z przeciwnościami losu.....

Co zrobić jak kolejna kłoda leży przed nami? Usiąść, pomyśleć co z nią zrobić,w końcu to tylko kolejna przeszkoda na drodze, którą trzeba obejść, przejść, przeskoczyć i podążyć dalej za tym czego pragniemy

Kwiecień to mój ulubiony miesiąc. Pod warunkiem, że jest oczywiście ciepły i słoneczny. No i mamy jeszcze przed sobą  prawie pół roku słońca, długiego dnia i wakacji. Perspektywa przyjemna aczkolwiek jest w tym gdzieś ziarenko smutku, który skrzętnie się ukrywa. Kiedyś właśnie w piękną pogodę zaliczałam swoje największe doły i spadki nastroju. Tak jak by były one stałym cyklem w kalendarzu. Czerwiec - Jo ma doła, Lipiec - Jo beczy, Sierpień - Jo przechodzi bunt na cały świat. I tak co roku, aż  rozsypałam się na drobne. Proces zbierania się i składania na nowo był najtrudniejszym okresem jaki musiałam przejść. Najtrudniejszym etapem mojej drogi. Widmo końca świata nie było tak przerażające jak nicość i niemoc w którą wpadłam. Myślałam, że nic już mnie w życiu nie czeka i nie dam rady się podnieść. Mało tego, ile razy można upadać i podnosić się na nowo? Czy jest jakiś limit? Nie ma. Zawsze  zastanawiamy się dlaczego nas to spotyka. Czemu los zsyła nam kłody pod nogi? Czy robimy coś nie tak? Co my mamy z tymi kłodami zrobić? Nie ma idealnej i jednej recepty na przeciwności losu, niepowodzenia czy rozczarowania jakie nas spotykają. Jest jednak kilka rzeczy, które możemy zrobić aby mimo tego ruszyć dalej w swoją wędrówkę

Number 1

Pierwsza reakcja: dlaczego ta durna kłoda tu jest? Słowo dlaczego jest nieuniknione i odpowiedź na nią wszyscy znamy: "Nie wiadomo" Potem następuję w zależności od osoby; płacz, histeria, tupanie nogami, bluzgi w każdym kierunku i obmyślanie planu czy jest jakiś dźwig który odwali robotę za nas i nam ją sprzed nóg usunie. My wolimy przecież nałożyć koc na głowę i czekać aż może kłoda sama zniknie?

Number 2

Jak zaliczyłaś/zaliczyłeś Number 1 przejdź od razu do Number 3 ;-D

Number 3

Akceptacja: Niestety ona już tu leży i ciskanie się na cały świat i wycie bez końca do księżyca nie zmieni tego faktu. Trzeba go zaakceptować i zrobić najtrudniejszą rzecz: Podjąć decyzję. Czy mimo wszystko idę dalej i walczę o siebie, czy zatracam się i pogrążam na dnie bo kłoda mnie zwaliła.

Number 4

Brawo, wybrałeś/ wybrałaś iść dalej i jesteś już w punkcie 4-tym! Hurraa, ale co z tego? Co dalej? W którym kierunku iść? W sumie nie czujesz zbytniego entuzjazmu ani sensu. Po głowie chodzą myśli, że nawet jak ruszysz to zawalą się kolejne kłody. Jaką mam gwarancje, że tym razem gdzieś dojdę? Nie ma takiej gwarancji bo w życiu nie jest nic pewne i nic nie jest dane nam czy odebrane na zawsze. Ryzyko jest wpisane w życie i nigdy nie wiemy czy nam się coś uda czy nie. Ale najważniejsze to takie ryzyko podejmować ze świadomością: "Jak  wyjdzie super, jak nie wyjdzie to przynajmniej sprawdziłem na własnej skórze, że to nie ta droga  i może ta kłoda była potrzebna żeby zawrócić i skręcić w drugą stronę. Nawet jeśli była to największa i najtrudniejsza kłoda jaką musieliśmy pokonać.

Number 5

Przeszedłeś najważniejsze kroki początku swojej wędrówki. Jeśli pogodzisz się i zaakceptujesz fakt,że na wiele rzeczy w naszym życiu nie mamy wpływu, że nasze decyzje i potknięcia nigdy nie są celowe i wydarzają się, bo na ty polega życie, to znaczy że jesteś w pełni świadomy, że mimo kłód warto wyruszyć do przodu niż stać w miejscu z negatywnymi myślami, które nie zaprowadzą nas do niczego. Będzie ciężko, smutno, szczególnie jak kolana będą poobijane i dopadnie zwątpienie,  ale będzie też radośnie, spokojnie, bo nasze emocje to tylko chwilowe i przejściowe stany. A w życiową wędrówkę zawsze musimy pamiętać żeby zabrać bandaż, plaster i solidną porcję wiary i nadziei.....

Number 6

Nie zapominaj o wsparciu życzliwych Ci ludzi. Czasami najtrudniejsze w całej tej wędrówce jest poczucie że jesteśmy w tym sami; że  nikt nie doda nam otuchy czy nie powie: Dasz radę wierzę w Ciebie. I nie chodzi tu o to, że ktoś ma nas poprowadzić przez życie za rękę i przejść z nami jak parasol ochronny  drogę, która jest na tym etapie do przejścia  tylko i wyłącznie przez nas. Jednak poczucie samotności w wędrówce i pokonywaniu kłód bez wsparcia jest czasem o wiele trudniejsze niż wspinanie się na swoje własne  największe szczyty czy kłody. Dzielenie się tym co nas boli, smuci, przeraża jest tak samo ważne jak sam proces pójścia do przodu. Bez tego często nie zajdziemy daleko, a nawet możemy gdzieś utknąć na długi postój. Oczyszczajmy wnętrze i dzielmy się tym z zaufaną osobą a będziemy silniejsi by iść dalej bo druga osoba często spojrzy na nasz problem z innej perspektywy i rzuci nowy na niego pogląd.

Number 7

Jestem z Ciebie dumna, stoisz mimo lęku na swoim kolejnym starcie. Ja ci teraz powiem: Ready, Steady........ Go......! Nie obracaj się za Siebie. 

Trzymam kciuki :-)

Jo

P.S dzisiejszy wpis dedykuję najbliższym Przyjaciołom i Tym, którzy tak jak ja napotykają kłody i mimo wszystkiego starają się walczyć i  iść dalej......

Dress: H&M

Kiedy podążamy jakąś ścieżką nigdy nie wiemy gdzie nas ona doprowadzi i kogo bądź co spotkamy na drodze. Chcemy wierzyć, że bez przeszkód dojdziemy do celu, ale życie jest nieprzewidywalne i nieraz jeszcze nas zaskoczy.

Na razie przerwa na kwiatuszki.....:-)

No dobra, zanim wyruszymy trzeba się upewnić, że dobrze wyglądamy :-D

Przystanek na zadumę. "Panie Boże, czemu na świecie jest tyle cierpienia i smutku? No i kłód zalegających na życiowych drogach......???

Warto zatrzymać się i cieszyć z tak drobnych rzeczy jak kwitnące pączki. Prawdziwy cud natury.

Taka mała rzecz a cieszy..... Nie można się cały czas smucić.

No dobra, to już jest solidna kłoda. Tego się nie spodziewałam. Postoje, oswoję się z nią, zaakceptuje, że jest i obmyślę plan czy się na nią wdrapywać, obejść a może zawrócić i skręcić w inną alejkę? I oto jest dylemat.....

Już myślałam, że ich w tym roku nie zobaczę bo zdążyły przekwitnąć zanim ruszyłam tylek do parku a tu niespodzianka. Ostani przebiśnieg czekał na mnie.

Kolor żółty kojarzy mi się ze słońcem, ciepłem i radością. Może w końcu się jej doczekam......

W życiu nie ważne jest ile kłód przyjdzie nam przejść czy obejść, ile razy będziemy musieli się wspinać pod górę i obijemy sobie tyłek bo zaliczymy w naszej życiowej wędrówce mnóstwo upadków i błędów. Najważniejsze jest, aby iść do przodu nawet jak boli, bo zawsze jest nadzieja że dojdziemy do bezpiecznej przystani. Jeśli zaczniemy się cofać lub będziemy stać w miejscu dopadnie nas wtedy tylko i wyłącznie smutek i niemoc, a przecież każdy człowiek w głębi duszy dąży do tego by być szczęśliwym.

Czytaj więcej »

Bye bye Winter

Fotki: Kajetan K

Każdy już chyba odlicza dni do wiosny i czeka aż będzie ciepło. W  sumie ciężko powiedzieć aby była prawdziwa zima bo śniegu w tym roku w Warszawie było jak na lekarstwo. Nie udało mi się nawet zrobić zimowych zdjęć z białym puchem na drzewach. Pogodowy pech, choć jeszcze nic nie wiadomo...  Pamiętam jak kilka miesięcy temu żegnałam lato swoim pokracznym "tańcem" na polanie. W tym roku po raz pierwszy przyszła pora na pożegnanie zimy i przywoływanie wiosny. Pogoda postanowiła trochę nas rozpieścić więc i ja postanowiłam poszukać trochę oznak nadchodzącej wiosny. Moja iście przedwiosenna stylizacja idelanie wtopiła się w krajobraz. Patrząc na zdjęcia można by pomyśleć, że to przywitanie jesieni ale zapewniam zdjęcia były robione w niedzielę :-)

Niczego spektakularnego nie znalazłam, żadnych kwiatków czy przedwczesnych pąków na gałązkach. Czego się w sumie spodziewałaś Jo w środku lutego??:-D  Jednak odnalazłam coś innego czego nie widać na wideo. Ptaki. Śpiewały głośno ciesząc się chyba tak bardzo jak ja, że nie ma mrozu. Można je usłyszeć w tle utworu bo specjalnie nie wyciszyłam ich radosnego śpiewania. Fakt, że mogłam sobie pobiegać bez kurtki i potańczyć na kolejnej polanie sprawił mi wiele radości. Opanowałam też niezwykle trudną sztukę biegania w szpilkach po trawie i dołach co do rozsądnych rzeczy jednak nie należy, szczególnie jak się tańczy i pokazy taneczne za pasem. Cóż, słabość do obcasów zwyciężyła.  

Pamiętam jak byłam małą dziewczynką i grzebałam w szafie babci. Miała tam taką spódnicę  z falbaną w różowe i czarne maziaje, którą uwielbiałam.  Wciągałam ją jak tylko mama nie patrzyła, trzymałam małymi rączkami w pasie i kręciłam się w kółko. Kochałam tzw. spódnice "kręcące" Najlepiej było jak zostawałam sama z dziadkiem a rodzice wychodzili do znajomych. Dziadek pozwalał wnuczce na wszystko, wiec zakładałam co chciałam i wyjmowałam co chciałam. Mama podejrzewam łapała się za głowę jak wracała i widziała ubrania  porozrzucane i mnie śpiącą w ich ciuchach. Chyba słabość z dzieciństwa została mi do teraz bo dalej lubię spódnice "kręcące" i jak mam okazję i nikt nie patrzy to się trochę pokręcę. Ta sprawiła się idealnie i  przeszła test.

Ale wracając do sedna...Jeszcze nie dawno było lato, jesień, a tu już kolejna wiosna przed nami. Zmiany pór roku przypominają nam też jak szybko czas leci.  Z jednej strony się cieszymy z drugiej zdajemy sobie sprawę jak nam życie przelatuje. Dlatego warto jest czasami cieszyć się małymi rzeczami i doceniać nawet drobne miłe chwile w życiu. Nie wybiegać w daleką przyszłość i nie oczekiwać od życia tylko spektakularnych wydarzeń. Dla kogoś zwykły spacer po suchych liściach to nic takiego i pewnie kiedyś też bym tak pomyślała, jeszcze burknęła skwaszona, że sto razy byłam w tym parku, znam go na pamięć i czym się tu ekscytować.. Teraz dla mnie to kolejna uchwycona chwila z uśmiechem na ustach.

Mój iście komfortowy strój to:

sweter H&M

spódnica Reserved

Czytaj więcej »

Ludovico Einaudi "Walk" performed by Jo Stockton

Jeszcze trzy lata temu bym nie pomyślała, że będę grać utwór mojego ulubionego kompozytora Ludovico Einaudiego i wezmę udział w niesamowitym projekcie. Jak widać marzenie może się spełnić jeśli tylko będziemy mieli odwagę zrobić pierwszy krok i po nie sięgnąć.

Przez chyba połowę swojego życia chciałam grać na pianinie. Nie miałam jednak odwagi aby właśnie ten pierwszy krok wykonać. Zawsze fascynowało mnie to a zarazem nurtowało jak to jest możliwe, że jedna ręka robi zupełnie co innego niż druga i to w tym samym czasie. Na dodatek musi to robić w odpowiednim rytmie z odpowiednią dynamiką i tempem. Dopiero jednak będąc świadomą i pewną siebie kobietą udało mi się tą tajemnicę odkryć, co tak na prawdę żadną tajemnicą nie jest. Najpierw prawa ręka, potem lewa, potem łączymy w bardzo wolnym tempie, dodajemy pracę prawej stopy i........długo ćwiczymy aż wejdzie w ręce. Jednak nie osiągnęłam bym tego co do tej pory, gdyby nie wyjątkowa osoba, którą miałam szczęście poznać i która od 2,5 roku pracuje ze mną, abym mogła grać swoje ukochane utwory i dzięki której możemy oglądać i przede wszystkim słuchać niniejszego wideo. Mowa oczywiście o moim nauczycielu Kamilu z Turalski  Studio. Osoba niesamowicie utalentowana muzycznie z ogromnym doświadczeniem, indywidualnym podejściem do każdego ucznia, która stara się pomóc spełniać marzenia o graniu na pianinie i rozwijaniu swoich umiejętności. Osoba, która Ci nie powie: To niemożliwe! Tylko "musisz ćwiczyć by osiągnąć swój cel"

Kilka miesięcy temu Kamil stworzył piękną aranżacje do utworu "Walk" Ludovico Einaudiego, która nadała utworowi nowego wymiaru podkreślając jego czar a zarazem prostotę, niczego jednak nie ujmując oryginałowi, który jest po prostu inny. Muzyka od zawsze mi towarzyszyła i wywoływała cały wachlarz emocji. Pod jej właśnie wpływem powstał pomysł na wideo. Spacer, poszukiwanie, droga, czas i odnalezienie tej cząstki Siebie, która jest tak naprawdę głęboko ukryta. Niepokój, ciekawość, złość, radość i spokój, tworzą gamę  emocji, które mi towarzyszyły podczas grania tego utworu.

Dziękuję Kamilowi za jego ciężką twórczą i piękną pracę, dzięki której możemy słuchać i oglądać to niezwykłe wideo. Za niezliczoną ilość godzin, którą spędził przy tym projekcie a także pracując ze mną abym zagrała jak najlepiej. Po stokroć dziękuję Ci Kamil za tą wspaniałą przygodę. Życzę Ci samych sukcesów i niezliczonej ilości projektów. Dziękuję rodzicom, dzięki którym mogę grać i się rozwijać i marzenie mogło stać się rzeczywistością. Dlatego ten utwór specjalnie dedykuje Wam Kochani ;-) 

Czytaj więcej »

Sesja w Opuszczonym Magazynie

Niniejsze zdjęcia były robione kilka miesięcy temu w opuszczonym magazynie. W sumie koncepcja narodziła mi się w głowie już w zeszłym roku ale nie  miałam pojęcia gdzie znajdę taką lokalizację. Okazało się, że jak się bardzo chce to się znajdzie no i udało się urzeczywistnić wizję. Przy tej wyjątkowo mi się dobrze pracowało i jestem zadowolona z efektu jaki udało się uzyskać. 

Tym razem trochę w innym wydaniu. Bardziej drapieżnym i zmysłowym. Jakaś odmiana od przeważnie romantycznych i księżniczkowatych sesji. W końcu kobieta zmienną jest i fajnie pokazać  trochę swoje drugie oblicze, a może raczej  jedno z wielu :-) 

Trochę ble, ble o płci pięknej.....

Kobiety to bardzo złożone istoty, przynajmniej niektóre z nich. Potrafią zaskakiwać, szokować, wprawiać w podziw, onieśmielenie a także pożądnie wkurzyć.  Trzeba im to wybaczyć  i zaakceptować taki stan rzeczy.

Meżczyźni często nie rozumieją kobiet. Naszą emocjonalność biorą  za niezrównoważenie  i niestabilność. No a to, że  czasem mówimy "nie" co znaczy "tak" i wice versa to jest fakt. Chcemy aby facet nas trochę zaskoczył, bo mówić mu krok po kroku czego oczekujemy staje się takie banalne i pozbawione tego dreszczyka emocji, który kobiety przecież kochają. Za to nieraz napotkałam stwierdzenie, że mężczyznom trzeba mówić wprost co i jak bo oni niby tacy niedomyślni. To ja się pytam: A niby czemu? Mają aż tak inne mózgi? Iloraz inteligencji obniżony? A może im tak po po prostu wygodnie?;-) Na temat mężczyzn nie będę sie tu jednak rozpisywać bo to nie oni tu zajmują główny punkt moich dywagacji. Może innym razem ;-)

My kobiety pokonałyśmy długą drogę aby wpełni stanowić o sobie. Są tego oczywiście blaski i cienie. Na naszych barkach często  teraz spoczywa więcej. Odpowiedzialność za siebie i rodzinę, zaradność, stanowczość,  waleczność o to czego pragniemy i co kochamy. Musimy robić więcej i starać się bardziej. Drodzy Panowie doceniajcie i szanujcie swoje kobiety. A jak im kupicie czasem kwiatek bez okazji to wam korona z głowy nie spadnie, prędzej dopiero na głowie się pojawi.

P.S nie mogłam się zdecydować, czy lepiej black&white czy kolor dlatego zdjęcia kolorowe można obajrzeć na filmie plus mały bonus na końcu :-)

Czytaj więcej »

Teddy Bear Day

 Co roku, 25 listopada odbywa się  Dzień Pluszowego Misia. Fajnie, że pluszaki doczekały się takiego dnia w kalendarzu, w końcu już od dziecka towarzyszą nam w naszej codziennej życiowej wędrówce. Trafiają do nas jako prezenty od rodziców, dziadków, Św. Mikołaja, przyjaciół a czasem nawet od ukochanej osoby.

Śpią z nami walając się często po poduszkach, a rano nieraz zbieramy co poniektóre bardziej ruchliwe z podłogi. Pakujemy do plecaków i zabieramy na wycieczkę, żeby zwiedziły trochę świata a nie tylko zalegały na łóżku.

Jako dzieci przebieramy je w ubranka, budujemy domki czy wspólnie jadamy posiłki. Ja najczęściej przytulam je, jak jest mi źle i smutno. Nieraz wysłuchiwały dzielnie moich lamentów i żali na cały świat, nieudany dzień, tłumiły mój gniew, czy towarzyszyły w chorobie i najtrudniejszych życiowych zakrętach. Za to jestem im bardzo wdzięczna. Dlatego też w ten wyjątkowy dzień spędzam trochę z nimi czasu organizując małe "party" 

Z różnym skutkiem to się kończy bo co poniektórym nawet Piccollo uderza do "małego rozumka"

Na koniec specjalna piosenka jaką śpiewam po angielsku z moimi małymi uczniami.

                                                            Happy Teddy Bear Day

ODLICZAMY CZAS DO IMPREZY.......

TAK BARDZO CHCIAŁABYM CZASEM COFNĄĆ CZAS.....

JA TU GRZECZNIE HERBATKĘ ALE NA OKU JE MAM.....

Czytaj więcej »

Stylowa Jesień

Zdjęcia tym razem robiłam w piękną niedzielę i niestety słoneczna i ciepła pogoda + dzień wolny + park = tłumy ludzi i brak możliwości robienia zdjęć w spokoju.

Zdjęłam więc obcasy, przemaszerowałam przez wał na drugą stronę i liczyłam na święty spokój. Jednak nawet tu pojedyńcze jednostki się pojawiały. Na szczęście udało nam się uchwycić jesienną aurę i do tej pory jestem w ciężkim szoku, że temperatury potrafią pokazać ok. 20 stopni.

Ten rok jest wyjątkowy pod względem pogody ( i nie tylko :-)
Aż ciekawa jestem jaką niespodziankę przyszykuje nam zima.

Na razie jesienne wideo aby zapamiętać ten wyjątkowy czas.

Sukienka: Mohito

Czytaj więcej »

Autumn Leaves

Nie pamiętam takiego października, żebym mogła spacerować z gołymi nogami. Ten napewno zapamiętam na długo, chyba, że kiedyś przebije go listopad, ale na to bym już jednak nie liczyła.

Tym razem wyprawa była do mojego ulubionego parku. Kto powiedział, że podróże i wyprawy muszą być gdzieś daleko i trwać niewiadomo jak długo. Spacer do parku w tak piękną pogoda jest jak mała wycieczka a jak mamy aparat to prawie jak mini urlop. W dobie smartfonów z super już aparatami, można powiedzieć, że ciągle jesteśmy turystami.

Jesień to taka piękna pora roku jak nie leje i nie wieje. Jest tak kolorowo, wesoło na dworzu, i nawet Zima nie wydaje się wtedy taka straszna. Ja polubiłam tą jesienną aurę,  szczególnie że Pani Jesień jest bardzo fotogeniczna i śliczne zdjęcia dzięki naturze możemy zrobić.

A no i rzucanie liśćmi i szukanie kasztanów. Super.....:-)

Czytaj więcej »