Rumunia Trip: Zamek Korwina w Hunedoarze oraz Zamek Calnic. VIDEO

 

 Castelul Corvinilor, czyli zamek Korwina  to pierwszy zamek jaki zobaczyłam w Rumunii. Nie mogłam się już doczekać jak wkroczę na pierwszy historyczny obiekt. Opuściliśmy Kluż w dość pochmurnym i lekko deszczowy klimacie. Miałam tylko nadzieję, że jak dojedziemy to nie popieści mnie deszcz.

Dotarliśmy do miejscowości Hunedoara bez żadnego problemu i nie musiałam nawet wyjmować parasolki. Ujrzałam średniowieczny zamek ze spiczastymi wieżami  i przeszedł mnie lekki dreszczyk  emocji. Chwila w kolejce i wkraczam przez mostek na dziedziniec zamku. Mijam jakąś Panią ubraną w średniowieczny kostium i zastanawiam się czy to może obsługa, która ma nas wprowadzić w dawny klimacik. Kiedy weszłam na główny dziedziniec zobaczyłam samochód z długim wysięgnikiem i po chwili zrozumiałam, że ta pani to nie pracownik zamkowy a aktorka bądź statystka bo kręcono właśnie coś kostiumowego. Tak więc zwiedzanie miało swoje ograniczenia bo oprócz ekipy zdjęciowej była jeszcze ekipa remontowa i tak my turyści wmieszaliśmy się w to wszystko.

Jeśli chodzi o historyczne tło tego miejsca to zamek swymi korzeniami sięga do XII i XIII wieku gdzie jego pierwotny kształt był twierdzą a wiek później jego właścicielami był ród Andegawenów. Kiedy ostatni potomek rodu, Karol III  zmarł, Zygmunt Luksemburski przekazał Hunedoarę  rumuńskiemu szlachcicowi Vojkowi. Po jego śmierci wszystko odziedziczył syn  Jan Hunyady, który twierdzę zaczął powoli przebudowywać  w zamek. Działo się to w latach 1440-1446, i w tym czasie powstały mury obronne, wieże, zamek właściwy oraz kaplica. Kolejni dziedzice to żona, później ich syn Maciej Korwin oraz ostatni właściciel rodu Jan Korwin syn Macieja. Później na przestrzeni wielu wieków zamek bywał w różnych rękach. Ostatnią prywatną właścicielką  była Katalina Apafy. Później był w rękach rządu Austrii oraz Austro-Węgier a po I Wojnie Światowej przejął go rząd Rumunii.

Zamki średniowieczne są zwykle surowe w swoim wnętrzach więc dużego zdobnictwa i pięknych bogato urządzonych komnat tu nie było. Chyba większe wrażenie mimo wszystko zrobił na mnie z zewnątrz niż wewnątrz. Ale to tylko moja subiektywna opinia… Po zwiedzaniu można udać się na zakup pamiątek, pod zamkiem jest mnóstwo kramów, choć ja ograniczam się głównie do magnesów. Już dawno wyleczyłam się z kupowania głupot walających się po mieszkaniu. W pamiątkach jestem  prawie tak wybredna jak w innych moich życiowych sferach. W przeciwieństwie do mojego taty, którego jak się spuści z oczu to zaraz by nakupował bzdetów.

Opuszczamy Hunedoarę i w drodze do Sybina, zajeżdżamy jeszcze do małej wioski Calnic. (Są różne wymowy: Kelnek, Kelling, Kellnek) Znajduje się tu zamek, którego nazwa pochodzi od możnych węgierskiego rodu Kelling. Powstały w 2 połowie XIII wieku jako warowna rezydencja księcia Chyl de Villa Kelnuk. Otoczony był wtedy murem obronnym z dwoma basztami. Później, bo w roku 1430 odkupili zamek miejscowi chłopi sascy, trochę go przebudowali, dodali kolejne baszty i pomieszczenia służące do schronienia dla lokalnej ludności. W XVI wieku wzniesiono wewnątrz kaplicę udekorowaną freskami. Unikatowy charakter i dobry stan zachowania zdecydowały o wpisaniu na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Przyznam że to miejsce mnie zauroczyło i wcale się nie dziwę, że zostało docenione i wpisane na Listę. Zaczęło trochę kropić więc wyciągnęłam swój parasol i wchodzę do środka. Nikogo nie było oprócz pracującej tutaj Pani. Przywitała nas, zaprosiła do zwiedzania i żeby nie było nasze  zwiedzanie zaczęło się od zakupów lokalnych wyrobów trunkowych. Jak wspominałam kilka zdjęć wyżej, mój tata to shopoholic na wyjazdach i zaraz się rwie patrzeć co „lokalsi” mają ciekawego.  W sumie to ciesze się że kropił deszcz bo dodało to fajnego klimatu. Zaglądaliśmy kolejno do budynków a potem wdrapałam się na basztę. Studnia mnie całkowicie zauroczyła. Taki relikt przeszłości idealnie pasujący w tym miejscu. 

Nasz kolejny a raczej drugi dzień podróży, zgodnie z chronologią zwiedzania,  zakończył się w Sybinie. Przyjechaliśmy tu koło 18. Udało mi się znaleźć hotelik w centrum z parkingiem, jednak nie udało nam się z niego skorzystać bo był mały, zajęty przez auta i dzięki Bogu, że u nich strefa parkowania jest tania jak barszcz w porównaniu z tym co się dzieje w Warszawie. Na obiadokolację próbowałam  znaleźć coś oczywiście lokalnego rumuńskiego. Kilka spojrzeń na mapę googla i nie daleko, pomiędzy blokami znalazłam fajną restaurację La Dobrun. Było bardzo dużo jak nie głownie tylko Rumunów więc to dobry znak. W środku była sala z fajnym wystrojem takim w stylu folk. A jedzenie bardzo dobre. Spróbowaliśmy lokalne Ciorby, potrawkę podawaną w chlebie na bazie fasoli, warzyw i mięsa – coś jak u nas żur w chlebie. Zawijane  w kapuście roladki a na deser  Papanasze, czyli coś pomiędzy pączkiem a racuchem ze śmietaną i konfiturą jagodową. Pycha.Cenowo o wiele mniej niż w Klużu a zjedliśmy więcej. Polecam.

Mogę tylko powiedzieć, że mimo pochmurnej i deszczowej pogody (tylko ten raz się trafił) to był bardzo udany i ciekawy dzień. Następny będzie obfitował w jeszcze więcej wyjątkowych miejsc. Do zobaczenia w kolejnym poście.

Buziaki,

JO.

 

Czytaj więcej »

RUMUNIA TRIP: VAMA VECHE, CZYLI RELAKS NA PLAŻY

 

Do Vama Veche przyjechalismy w połowie naszej podróży po Rumunii. Po intensywnym podróżowaniu i zwiedzaniu przyszedł czas na naładowanie baterii. Dlaczego akurat to miejsce a nie Mangalia, Mamaia, czy "Planety"?

No właśnie moje przypodkowe spotkanie z Pavlo w Klużu zaowocowało pobytem w Vama Veche. Pavlo polecił mi to miejsce i odradził zdecydowanie bardzo popularną Mamaie  twierdząc, że tylko "stupid people go there" Kurortowa miejscowość, dotego najbardziej ekskluzywna zwabia mnóstwo turystów ale ja  nie lubię wielkich miejscowości czy to w Polsce czy za granicą, wolę mniejsze z klimatem.... I to był bardzo dobry wybór. Vama Veche ma swój czar, trochę przypomiała mi polskie mniejsze nadmorskie miejscowośći. Dodam że jest na prawdę mała i tylko plażing tu można uprawiać. Przyjeżdżają tutaj raczej młodsi ludzie niż rodziny z dziećmi. Nie ma tu jakiś zakazów dlatego na plaży publicznej można było zobaczyć i takich co woleli opalać się nago. Przyczepy i kampery na polu, czy namiot na plaży. A proszę bardzo. Mam nadzieję, że na filmiku będzie trochę tego klimatu widać.

Jadąc wzdłuż rumuńskiego wybrzeża od Konstancji, największego miasta portowego, aż na sam koniec do Vama Veche, mijamy sporo miejscowości, więć można sobie wybrać miejsce. Najbardziej urzekły mnie nazwy pięciu tzw "Planety": Olimp, Saturn, Neptun, Jupiter i Wenus. Na początku nawet myślałam żeby przejechać i zobaczyć coś tam na wybrzeżu ale ostatecznie postawiliśmy na całkowity chillout  i 3 dni spędziliśmy na miejscu. 

Od razu dodam, że plaże tutaj to nie białe piaski jak na Zanzibarze czy chociażby nasze piaszczyste plaże nad Bałtykiem. Sam pas też nie należy do największego, w centrum Vama Veche są parasole słomkowe i leżaki ale my woleliśmy bardziej "swojski" kawałek wybrzeża niedaleko naszego pensjonatu. Woda ciepła, muszli pełno, więc tryb zbieractwa się u mnie włączył. Najwięcej było tuż pod granicą. Tu gdzie kończy się Rumunia stoi na plaży szlaban a na skarpie wóz straży granicznej. To tutaj poszłam z mamą na małe zbieranie, które skończyło się krótką sesją i filmikiem.

Co ciekawe po tej stronie Europy nie ma zachodów słońca nad morzem, ale są piękne wschody. I ja, mimo że jestem Sowa, to wstałam z mamą i otulona kocem polazłam patrzeć jak czerwone słońce wydobywa się z tafli wody. Piękne, ale to nie wszystko bo dla mnie osobiście jeszcze piękniejszy jest wschód księżyca. Również wyłania się z czarnego morza by później je pięknie oświetlić białym światłem. Uwielbiam gapić się na księżyc i gwiazdy więc co wieczór szłam medytować na skarpę i czekać aż się ukarze na horyzoncie. Żałuję, że ani zdjęcię ani film nie oddadzą tego piękna. Za to mam nadzieję, że na zawsze pozostanie ten obraz w mojej pamięci.

Wstawiam kilka kadrów, kórych nie edytowałam. Chciałam aby tutaj, na blogu, zdjęcia i te piękne niebieskie kolory zostały niezmienione tak jak oddał to aparat. Siebię też nie edytuję, w końcu I AM ENOUGH.

STRAŻ GRANICZNA NA SKARPIE A JA SIĘ ŚWIETNIE BAWIĘ NA GRANICY

Czytaj więcej »

Rumunia Trip: Kluż Napoka, Stolica Siedmiogrodu +Video

Kluż Napoka

Pierwszy post z magicznej Rumunii i pierwszego miasta w którym się zatrzymaliśmy. Kluż Napoka to stolica regionu Transylwania inaczej Siedmiogrodu. Obie nazwy  są poprawne lecz ich znaczenie jest trochę inne. Siedmiogród wywodzi się od niemieckiego słowa Siebenbürgen oznaczającego siedem warowni, siedem miast założonych przez niemieckich kolonistów (tj. przez Sasów siedmiogrodzkich) w tym regionie, należącym ówcześnie do Królestwa Węgier. Nazwa ta pojawiła się w pismach średniowiecznych w 1296 roku. Natomiast Transylwania  pojawiła się w średniowiecznych dokumentach ok. 1075 roku i z łacińskiego tłumaczono to na „poza lasem”.

Jakąkolwiek nazwę by nie przyjąć jest to jeden z piękniejszych i najpopularniejszych przez to regionów Rumunii. Do Kluż Napoki zajechaliśmy popołudniu i przyznam początek był wyzwaniem. Z racji tego, że podróżowaliśmy naszym amerykańskim mini vanem to wszelakie rezerwacje dokonywałam z opcją bezpłatnego parkingu. Okazało się, że przy ulicy naszego noclegu zerwano asfalt, były roboty a wjazd do naszej kamienicy był przez bramę,  dodam niezbyt szeroką. Wjechaliśmy na milimetry ze złożonymi lusterkami. Serio, było mi gorąco. I to nie z powodu pogody. Dlatego następnym razem uprzedzam dobrze jeszcze zrobić rzut z googla na ulicę. Mało tego bałam się, że zerwą całkowicie nam asfalt, rozkopią i nie wyjedziemy. To co zrobiła Joanna? Poszła do Panów robotników z Google translator gdzie im po rumuńsku pokazałam czy ja stąd wyjadę następnego dnia i nie zrobią mi dziury w ziemi przed bramą. Panowie skinęli, że ok., nic się nie będzie działo. UFF… Zrobiliśmy sobie wieczorny spacer, chcieliśmy coś zjeść ale okazało się, że to nie takie proste po 20. W Kluż Napoce niektóre restauracje skończyły wydawanie posiłków i zostały nam kawiarnie i coś bardziej Fast niż Slow. Nie, nie wylądowałam w MacDonalds żeby była jasność  a w szybkiej knajpce azjatyckiej. Coś ich lokalnego więc spróbowaliśmy i degustowanie rumuńskiej kuchni zostawiliśmy na następny dzień.

Po śniadanku ruszyliśmy na spacer. Z przewodnikiem pod pachą byłam pilotem naszej wycieczki. Szliśmy szlakiem pięknych kamienic a ja mogłam cieszyć oczy bo w Warszawie pod tym względem cierpię niesamowicie. Ulicą Horea doszliśmy do mostu na Małym Samoszu gdzie stoją cztery pałace: Elien, Berde, Szeki i Barbos. Wszystkie zostały zbudowane w ostatniej dekadzie XIX wieku. Oczywiście to nie pałace jakie nam przychodzą na myśl. Raczej bardzo eleganckie i zdobione kamienice w stylu pałacowym. Odbiliśmy w bok i ruszyliśmy w kolejne alejki aż doszliśmy do Piata Muzueululi. Tutaj zajrzeliśmy do Muzeum Historii Transylwanii gdzie pooglądaliśmy średniowieczne wystawy. Później przysiedliśmy na ławeczce tuż obok statuy Karoliny. Jest to najstarszy świecki pomnik miasta. Został ufundowany w 1831 roku dla upamiętnienia wizyty cesarza Franciszka Habsburga i cesarzowej Augusty Karoliny, którzy po raz pierwszy gościli w Klużu w 1817 roku.  Weszliśmy na chwilę do Kościoła Franciszkanów i kawałek dalej zatrzymałam się przy charakterystycznym  domu Króla Macieja. Tutaj 27 marca 1443 roku przyszedł na świat król Maciej Korwin.

Dom Króla Macieja

Zrobiliśmy sobie przerwę na obiad żeby pierwszy raz zdegustować rumuńską kuchnię. Zamówiliśmy dwie zupy czyli po rumuńsku Ciorby, i dwa drugie dania. Oprócz tego na przystawki spróbowaliśmy past i za namową pani kelnerki jako aperitif  lokalny ich trunek, czyli taka nalewka smakowa. Nie znam się na alkoholach kompletnie więc nazwy nie pamiętam.  Najlepsze były pasty. (Zdjęcia na instagramie w wyróżnionej relacji)

Kolejnym punktem to plac Unirii, czyli ich główny Rynek. Wznosi się tutaj Fara Św. Michała. Niestety była w renowacji, więc tylko popatrzeliśmy na biegających po rusztowaniach robotników. Zaraz obok, w samym środku rynku stoi Pomnik konny króla Macieja z 1902 r. Rozglądając się dookoła rynku można podziwiać kolejne znamienite budowle. Jedną z nich jest Pałac Banffy – miejska rezydencja w barokowym stylu zbudowana w latach 1774-85. Od lat 60-tych jest tutaj Narodowe Muzeum Sztuki, również zamknięte bo oni mają dziwne dni funkcjonowania muzeów. Głównie od środy do niedzieli. Nasz spacer trwał dalej, bo przeszliśmy w kolejne uliczki i place, minęliśmy   Teatr miejski, zajrzeliśmy  po drodze do Kościołów i zdegustowaliśmy na deser lokalny street food. Trafiliśmy na stragany gdzie sprzedawano fajne rurki z ciasta francuskiego, przynajmniej mi tak przypominały, z różnego rodzaju nadzieniem. Spróbowałam też wcześniej Palanet, czyli takie coś a la drożdżówki, również z wielorakimi smakami w środku.

Na koniec, kiedy rodzice już poszli odpocząć przypomniałam sobie, że nie kupiłam magnesu więc poszłam w stronę domu Króla Macieja bo tam widziałam w jednym miejscu. Liczyłam, że może włączą już zwisające nad uliczką lampki. Jednak ani jednego ani drugiego nie doświadczyłam. Magnesy były już zamknięte a na lampki najwyraźniej jeszcze było za widno. Trzymając w ręku telefon na mojej vlogowej rączce wracałam do pokoju bez magnesu. Kiedy tak stałam na światłach żeby przejść przez naszą rozwaloną w remoncie ulicę, podszedł do mnie mężczyzna pytając o mój uchwyt na telefon. Zaczęliśmy rozmawiać o zdjęciach itp, powiedział mi kilka istotnych wskazówek co do zwiedzania Rumunii, wymieniliśmy się instagramem i powiedział, gdybym miała pytania to żebym pisała to mi poradzi co i jak. I powiem Wam, że skorzystałam a instakontakt mamy do dziś, ale o tym jeszcze wspomnę w następnych postach. Póki co kończę i zapraszam na kolejne Rumuńskie posty…

Buziaki

Jo

  

Czytaj więcej »